Requiem voor een non van de Amerikaanse Nobelprijswinnaar William Faulkner is eigenlijk geen toneelstuk, maar het vervolg op Faulkner's sinistere roman Sanctuary, waarin het 17jarige meisje Temple Drake uit een gegoede familie in het zuiden van de V.S. door de lugubere gangster Popeye in een bordeel terecht komt. In Requiem heeft ze een wankel huwelijk, een baby en als kindermeid een negerin, die vroeger een verslaafde prostituee en dus van hetzelfde allooi was. "Het is deze Negerin, die haar probeert te verlossen van haar betrekkingen met het kwaad. Temple knoopt namelijk opnieuw een relatie met een gangster aan, met wie zij wil meegaan om aan haar man en aan haar respectabele omgeving te ontkomen. De Negerin Nancy Mannigoe probeert alles om haar te weerhouden. Als uiterste middel doodt zij de zuigeling van haar meesteres. Het kind zou, meent zij, het slachtoffer zijn geworden van haar moeders wangedrag en het moet bewaard worden voor de bezoedeling. Nancy wordt ter dood veroordeeld. De inhoud van het stuk nu is de strijd van haar advocaat, Gavin Stevens - een oom van Temple's man - om Temple tot een erkenning van schuld te krijgen. ... Daarmee is hij de uitvoerder van het verlossingswerk van zijn cliënte. Hij is hier min of meer het geweten van Temple Drake. Met hem bezoekt zij de gouverneur, symbool van een hogere gerechtigheid, aan wiens voeten zij haar verleden en haar schuld neerlegt. Nancy Mannigoe wordt ter dood gebracht, maar door haar offer is Temple Drake een stap dichter bij haar redding gekomen." Aldus Gomperts in Het Parool van 13 feb. 1956.

Myra Ward als Temple Stevens-Drake met Van Dalsum als haar advocaat Gavin Stevens

"De romans van Faulkner zijn moeilijk te begrijpen. Dit is het verhaal aan de oppervlakte. Maar volgens Gomperts is "Faulkners visie de ontworteling en de onttakeling van het zuiden, dat zijn grote thema is, veroorzaakt door de schuld die op deze plantersbeschaving drukte, nl. de slavernij. Dat moet dan ook de betekenis zijn van de rol die de Negerin in dit drama speelt. Alleen de oorspronkelijke slachtoffers kunnen als verlossers optreden en de schuld delgen waarvan Temple Drake een symptoom is" (ibid.).

Myra Ward en Van Dalsum met Elisabeth Andersen als 'de goede moordenares' Nancy Mannigoe

"Requiem is uiterst moeilijk speelbaar, omdat het nauwelijks handeling bevat. "De voorstelling onder regie van Karl Guttmann getuigde van een goed begrip voor de bedoelingen van de schrijver, maar was niet bij machte een dramatische spanning te geven aan de eentonigheid van de monologen, terwijl de spelers voor dit zwakke stuk ook maar een zwak pleidooi konden leveren. Myra Ward als Temple Drake gaf een knappe vertolking van de rol — haar dictie was intelligent en gespannen — maar de tragiek van het personage kwam niet aan bod. Albert van Dalsum speelde Gavin Stevens, de verdediger- inquisiteur sober en indringend. Nancy Mannigoe werd door Elisabeth Andersen fier en waardig vertolkt. Maar zij was geen Negerin: een zwart gemaakt gezicht is daarvoor bepaald niet genoeg. De vrijwel onmogelijke opgave voor een Hollandse actrice om de plastiek en de intonatie van een dergelijke vrouw te benaderen had m.i. de Haagse Comedie al moeten weerhouden dit toch al zo moeilijk speelbare stuk op te voeren." In tegenstelling tot Gomperts hebben andere critici, die overigens de indruk geven het werk en de bedoelingen van Faulkner minder goed te kennen, alle lof voor de regie en de hoofdrolspelers, met name voor Myra Ward.